domingo, 30 de enero de 2011

MI LUGAR EN EL MUNDO



Hice mi post de celebración con una ilusión enorme, y con la misma facilidad con que fabriqué mi pastel conmemorativo, he estado a punto de mandar este blog a algún lugar del ciberespacio, abandonado a su suerte. Hoy he recibido un par de llamadas "al orden" de dos personas muy diferentes, pero que me han llegado muy adentro. Una de ellas la tenía en mi correo electrónico, la otra ha llegado en forma de comentario.
La verdad es que éste mes ha sido pésimo y no precisamente por la cuesta de enero. En poco menos de un mes he tenido la sensación de no ser imprescindible ni en el terreno familiar, ni en el laboral (que es ninguno) ni en el sentimental. ¿Alguna vez como yo, os habéis preguntado si alguien notaría que has desaparecido de la faz de la tierra?  Si, seguramente los primeros días notarían tu ausencia, pero no es a eso a lo que me refiero, Lo que quiero decir es si a la larga alguien en el transcurso de alguna actividad echaría la vista atrás y diría - ésto lo hacía con .....- o - esto quien lo hacía bien era .....- o quizá - echo de menos hacer ésto con .....-
Bueno como podéis leer ésta es una de mi "malas horas", pero tened por cierto que aunque no comente vuestros blogs, los leo a diario y que prometo volver en breve a publicar mas a menudo, porque tengo muchas cosas que contaros.


"Algún día ocuparé el lugar que me corresponde en éste mundo"

11 comentarios:

  1. Nadie es imprescindible, querida. Pero, tenelo por seguro, que si te veo, te lleno de abrazos.

    ResponderEliminar
  2. Eso ni lo dude. Claro que lo ocupará.
    Y mientras tanto nosotros la echamos de menos.

    Buenas noches

    Bisous

    ResponderEliminar
  3. M'alegro que tornis a treure el cap per aquí. T'he trobat a faltar. Aquesta mala hora passarà. Jo, com suposo que molts, he sentit també alguna vegada aquesta sensació de no servir per a gaire, però són coses que ens fem nosaltres amb les nostres cabòries i que no són veritat, però el cos en agafa així i no hi ha manera de que ho veguem amb més positivitat. Però ja saps que "no hay mal que cien años dure" i tornaràs a veure que se t'estima i se't necessita. M'agrada la Lenore de la última frase. Segur que ocuparàs el teu lloc. I a veure si es veritat que escrius més seguidet, eh? Petons.

    ResponderEliminar
  4. Pues sí ,se te extraña y volver a verte es una alegría. Un beso Leonore

    ResponderEliminar
  5. creo que no hace falta decirte lo que pienso, cielo...y si necesitas oirlo de viva voz, un toquecito;) Ya sabes dónde estoy...mil besos

    ResponderEliminar
  6. Saber que no ets imprescindible t'allibera de responsabilitats i et dóna molta llibertat.
    Aprofita-ho!

    ResponderEliminar
  7. Cari, no hagas caso de nadie... Tu a lo tuyo, no te dejes influir. Hombre es dificil dejar una huella en el mundo pero tampoco hay que pretender tanto. Cari, en la Tierra somos 7.000 millones de personas, no todo el mundo puede dejar huella y me temo que aunque la humanida entera pereciera, el universo seguiría su camino tan pancho, jaaj

    Animo y bezos

    ResponderEliminar
  8. yo te animo a que busques horas buenas que te den sentido, las malas horas la tiramos a la papelera...
    es verdad que nadie es imprescindible, pero si dejamos huellas
    si te apetece charlar escríbeme,Lenore. un besito de buena hora.

    ResponderEliminar
  9. Por cierto, esta cancion es una inyección de positividad!!! a mi me encanta. un besito y una sonrisa!!

    ResponderEliminar
  10. Hi ha algú imprescindible?No ho sé pas però amb tu està clar que et trobaríem a faltar.Besets maca i perdona que t'hagi respost tan tard.

    ResponderEliminar